ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ 8-5-2019

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Οι λόγοι που επιλέξαμε να πραγματοποιήσουμε τη σημερινή εκδήλωση με αυτό το ειδικό θέμα, τα προβλήματα της εκπαίδευσης δηλαδή και τις δικές μας θέσεις και διεκδικήσεις, είναι συγκεκριμένοι:

Πρόκειται για ένα μεγάλο πολιτικό πρόβλημα που αναδεικνύει με εμφατικό τρόπο την ανάγκη που υπάρχει σήμερα για να ενισχυθεί το ΚΚΕ και η Λαϊκή Συσπείρωση. Όχι ως αυτοσκοπό αλλά για να δυναμώσει ο πολύ αναγκαίος αγώνας για την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που υπάρχουν στην εκπαίδευση, για την ανατροπή της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των ακολούθων τους σε δήμους και περιφέρειες, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού και των παιδιών του.

Κάνουμε τη σημερινή ειδική εκδήλωση γιατί το μεγάλο αυτό πολιτικό πρόβλημα της κατάστασης στην εκπαίδευση έχει στο δήμο μας, θα μπορούσαμε να πούμε, μια πολύ οξυμμένη έκφραση. Κάτι που έχουμε διαπιστώσει μέσα από τις 10άδες πραγματικά επισκέψεις και περιοδείες που έχουμε πραγματοποιήσει στα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία της πόλης μας.

Κάνουμε τη σημερινή εκδήλωση γιατί τα ζητήματα της παιδείας αφορούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού: Τους μαθητές, τους φοιτητές, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς που όλοι έχουν προσδοκίες, αγωνίες και όνειρα. Φυσικά και προβλήματα. Πολύ μεγάλα προβλήματα.

Επιτρέψτε μου καταρχάς να σταθώ σύντομα σε δυο σημαντικά ζητήματα που βρέθηκαν στο επίκεντρο της επικαιρότητας το τελευταίο διάστημα: Το θέμα του εξεταστικού και του Λυκείου όπως επίσης και το ζήτημα της υποχρεωτικής εφαρμογής της προσχολικής αγωγής και για τα προνήπια.

Κάθε φορά που πάνε να περάσουν οι κυβερνήσεις αντιδραστικά σχέδια για το Λύκειο και το εξεταστικό, μιλάνε υποκριτικά για τα προβλήματα του Λυκείου. Λες και αυτά ήρθαν από τον ουρανό. Το 2011 η Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ έλεγε ότι είναι πρόβλημα που οι πανελλαδικές εξετάσεις γίνονται πρωτοσέλιδο, το 2013 επί ΝΔ έλεγαν ότι το Λύκειο απαξιώνεται. Τα ίδια επί της ουσίας έλεγε και ο Γαβρόγλου πρόσφατα, όταν υποστήριζε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που δεν έχει Γ Λυκείου γιατί αυτή έχει απαξιωθεί.

Ο υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ μας έλεγε να συμφωνήσουμε ότι αυτό είναι το πρόβλημα και ότι αν συμφωνήσουμε τότε η μόνη λύση είναι να δεχτούμε τον άδικο και απαράδεκτο νόμο που ψήφισε πριν λίγες μέρες.

Εμείς του απαντάμε: Το πρόβλημα του Λυκείου είναι ο εξετασιοκεντρικός του χαρακτήρας και η φροντιστηριοποίησή του. Αυτά το κάνουν ανιαρό. Αυτά οδηγούν νέους που βρίσκονται σε φάση αναζήτησης και ψαξίματος να βάζουν φρένο στους προβληματισμούς τους μέσα στο σχολείο (γιατί αυτά δεν είναι για τις εξετάσεις) και να τα αναζητούν αλλού.

Το πρόβλημα του Λυκείου είναι ότι δουλεύει για να αποκλείσει κάποιους από τη γνώση γιατί αύριο το σύστημα θέλει να τους αποκλείσει από τη ζωή με δικαιώματα. Εδώ βρίσκεται και το άγχος των μαθητών του Λυκείου και η απώλεια του μορφωτικού ρόλου του.

Το πρόβλημα είναι η ζωή των νέων. Είναι ο ελεύθερος χρόνος που εξαφανίζεται. Και αυτό δεν σώνεται ούτε αν στα σχολεία το κουδούνι χτυπάει στις 9, γιατί η πίεση και το τρεχαλητό θα συνεχίσουν, θα μεταφερθούν μια ώρα αργότερα. Είναι το άγχος, η πίεση, τα προβλήματα στο σπίτι, οι ευαισθησίες της εφηβείας, οι μαθησιακές δυσκολίες για τις οποίες δεν υπάρχει καμία βοήθεια στο Λύκειο. Όλα αυτά διαλύουν τους μαθητές σε μια όμορφη και ευαίσθητη ηλικία.

Όμως οι μαθητές θέλουν και να ζήσουν, θέλουν και να μάθουν! Οι γονείς θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους να προοδεύουν, να θέτουν στόχους και να τους πιάνουν. Και θέλουν ένα σχολείο που θα βοηθά ουσιαστικά και δεν θα αποκλείει από τη γνώση. Δεν θέλουν, δεν μπορούν και δεν αντέχουν να βάζουν άλλο το χέρι στην τσέπη! Οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να είναι τροχονόμοι επιδόσεων σε ένα σχολείο-φροντιστήριο "αρένα", αλλά να συμβάλλουν στο μέτρο του δυνατού τους μαθητές τους να προσεγγίζουν τον κόσμο επιστημονικά. Να ωριμάζει στη σκέψη τους ότι μπορούν και να τον γνωρίσουν αλλά και να τον αλλάξουν.

Θα περίμενε κανείς οι φροντιστηριάρχες να κλαίνε από τις εξαγγελίες του Υπουργείου. Όμως δεν είναι έτσι. Οι ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων πανηγυρίζουν και ετοιμάζονται για τη νέα πελατεία. Γνωστός εκπρόσωπος μεγάλης αλυσίδας φροντιστηρίων δήλωσε στην φιλόξενη γι' αυτόν κυβερνητική Αυγή τον Σεπτέμβρη του 2018:«τα φροντιστήρια θα ξαναβρεθούμε στο επίκεντρο της συζήτησης επιβεβαιώνοντας τη διαχρονικότητά μας...Είμαι βέβαιος ότι αυτό θα ωφελήσει και τις εγγραφές μας»!

Κι όσο για αυτούς που αναρωτιούνται τι προτείνει τώρα το ΚΚΕ απαντάμε:

Και το ΚΚΕ παλεύει για έναν διαφορετικό τρόπο πρόσβασης, έστω ως μέτρο ανακούφισης, ως μέτρο ενίσχυσης της προσπάθειας των μαθητών των λαϊκών οικογενειών. Με απεριόριστη δυνατότητα πολλαπλών επιλογών προτίμησης, με δικαίωμα επανάληψης της διαδικασίας όσες φορές επιθυμούν οι υποψήφιοι, με δυνατότητα κατοχύρωσης βαθμολογίας μαθημάτων και για τις επόμενες χρονιές. Τις προτάσεις αυτές τις έχει καταθέσει στη βουλή το ΚΚΕ και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τις έχει απορρίψει...

Ας περάσουμε στο ζήτημα της προσχολικής αγωγής.

Η κυβέρνηση έχει το θράσος να εγκαλεί το ΚΚΕ, γιατί λέει δεν στήριξε την εμβληματική παρέμβασή της για την υποχρεωτική προσχολική αγωγή! Εννοεί ότι το ΚΚΕ δεν έστρωσε κόκκινο χαλί στην κυβέρνηση, δεν αποδέχτηκε χωρίς όρους και προϋποθέσεις τη λογική να στοιβάξουμε τα νήπια και τα προνήπια όπως - όπως για να λέμε ότι κάνουμε έργο. Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη και είναι αποκαλυπτική. Και δεν τα λέμε εμείς. Τα λένε οι ίδιοι οι νηπιαγωγοί - όπως αυτοί που συναντήσαμε στο 4ο νηπιαγωγείο που στεγάζεται σε μια μόνο αίθουσα του 4ου δημοτικού - νηπιαγωγοί που βλέπουν τα παιδάκια να συνωστίζονται σε κάτι αίθουσες κλουβιά. Κουβέντα γι αυτά τα ζητήματα από τον κ. Ζενέτο. Πλήρης αποδοχή αυτής της απαράδεκτης κατάστασης.

Όπως και πλήρης συμφωνία και αποδοχή του γεγονότος ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών στους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία είναι συμβασιούχοι που κάθε χρόνο φεύγουν και έρχονται νέοι.

Για να σφραγίσει μάλιστα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την δήθεν εμβληματικότητα της παρέμβασής της έστειλε οδηγία για κοντέινερ που θα στεγάσουν τα νηπιάκια. Μάλιστα! Κοντέινερ! Και ταυτόχρονα έκοψε από τον κρατικό προϋπολογισμό κονδύλι 140 εκατομμυρίων για την ανέγερση προσχολικής στέγης! Τι έκανε η διοίκηση Ζενέτου; Στάθηκε κλαρίνο στις απαράδεκτες αυτές αποφάσεις της κυβέρνησης. Έτρεξε να τις υλοποιήσει χωρίς να διεκδικήσει το οτιδήποτε! Αποφάσισε μάλιστα πρόσφατα την προμήθεια και την εγκατάσταση 2 αιθουσών ελαφριάς λυόμενης προκατασκευής στο 12ο δημοτικό για την εξυπηρέτηση του 18ου νηπιαγωγείου και την κάλυψη επειγουσών αναγκών στέγασης της δίχρονης προσχολικής εκπαίδευσης!

Έτσι θέλει να κάνει η κυβέρνηση πράξη την 2χρονη υποχρεωτική προσχολική: Με εκπαιδευτικούς που δεν φτάνουν και είναι σε διαρκή ομηρία και με κοντέινερ! Και αυτό το λέει πρόοδο! Πραγματικά είναι προκλητικοί.

Το ΚΚΕ, οι εκλεγμένοι με τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης στους Δήμους και στο δήμο Ιλίου, προβάλλουν άμεσα αιτήματα, που είναι όροι και προύποθέσεις για να γίνει η ένταξη των παιδιών αρμονικά και χωρίς προβλήματα, ουσιαστικά.

Δηλαδή παλεύουμε για:

Γενναίο πρόγραμμα ίδρυσης και λειτουργίας νέων νηπιαγωγείων. Μαζικοί διορισμοί μόνιμων νηπιαγωγών, 15 παιδιά ανά τμήμα. Δύο νηπιαγωγοί στα τμήματα που σήμερα έχουν 25 παιδιά.

Δημόσιοι, Δωρεάν παιδικοί σταθμοί για να καλύψουν όλες τις ανάγκες. Πρόσληψη του αναγκαίου μόνιμου προσωπικού, κάθε ειδικότητας. Γενναία κρατική χρηματοδότηση για την αναβάθμιση των παροχών. Χωρίς τροφεία, χωρίς χρήματα γονιών για να καλύψουν λειτουργικές δαπάνες, εξόδους, πολιτιστικές δράσεις.

Τμήματα ένταξης και ειδικά νηπιαγωγεία για όλα τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Ουσιαστική λειτουργία των ολοήμερων νηπιαγωγείων. Με πλήρη σίτιση όλων των παιδιών στο σχολείο, με μαγειρεία και τραπεζαρία, με διασφάλιση χώρων ξεκούρασης, με βοηθητικό προσωπικό, με υγιεινή διαμονή.

Οι Δήμοι να προχωρήσουν άμεσα σε δέσμευση χώρων για να πραγματοποιηθούν κατάλληλες υποδομές για νηπιαγωγεία.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι

Η πραγματικότητα του σημερινού σχολείου είναι έτη φωτός μακριά από τα σποτ και τα site του Υπουργείου Παιδείας για τα δήθεν επιτεύγματα της κυβέρνησης.

Αλήθεια, τι εννοεί η κυβέρνηση όταν λέει "επιστροφή στην κανονικότητα" για τα σχολεία; Για ποιο πράγμα καλεί τον λαό να πει μπράβο στην κυβέρνηση;

Μήπως για το γεγονός ότι τα παιδιά δεν έχουν σταθερό δάσκαλο στο Ολοήμερο Δημοτικό; Για το ότι έχει μετατραπεί το Ολοήμερο Νηπιαγωγείο αποκλειστικά σε χώρο φύλαξης; Για το ότι ο μαθητής που έχει ειδικές ανάγκες δεν διαθέτει πρόσβαση στις δομές και τον εκπαιδευτικό που χρειάζεται;

Για το γεγονός ότι κάθε Σεπτέμβρη και Οκτώβρη μπαίνουν περιορισμοί στη συγκρότηση και λειτουργία των ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και οι μαθητές αναγκάζονται να εγκαταλείπουν την ειδικότητα που επιθυμούν ή να μεταφέρονται σε άλλο σχολείο;

Για το γεγονός ότι καθυστερεί η υλοποίηση της ενισχυτικής διδασκαλίας και της πρόσθετης διδακτικής στήριξης σε Γυμνάσια και Λύκεια;

Το κανονικό σχολείο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σχολείο που κυριολεκτικά λειτουργεί με ό,τι περισσεύει. Από το νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο. Αλλά κι αυτό ακόμα δεν φτάνει. Παρ' όλες τις χειρουργικού τύπου παρεμβάσεις της κυβέρνησης για να χρειάζονται λιγότεροι εκπαιδευτικοί, τα κενά ζουν και βασιλεύουν.

Τι αντιτείνει απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση; Προβάλλει τον μπαμπούλα της δεξιάς. Λέει στους εκπαιδευτικούς, στους γονείς, στους μαθητές που διεκδικούν την επίλυση των προβλημάτων τους, που θέλουν ένα καλύτερο σχολείο: "Ναι αλλά εμείς δεν είμαστε σαν τη Νέα Δημοκρατία που είναι με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και τις απολύσεις".

Η αλήθεια είναι ότι οι απαράδεκτες δηλώσεις του Μητσοτάκη για τους διορισμούς των εκπαιδευτικών είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Γιατί καλούν τους εργαζόμενους να επιλέξουν ποιος θα κάνει τις λιγότερες απολύσεις, γιατί περί αυτού πρόκειται. Βολεύουν όμως οι προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας και για κάτι άλλο πιο ουσιαστικό. Γιατί βοηθούν την κυβέρνηση να υλοποιεί την αντιδραστική πολιτική της σε όλα τα μέτωπα. Για παράδειγμα είναι υποκριτικό να μιλάει η κυβέρνηση για το άρθρο 16 όταν η ίδια πρωτοστατεί τα πανεπιστήμια να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις, όταν ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για επιβολή διδάκτρων στα προπτυχιακά. Και όλα αυτά με τη σφραγίδα του Υπουργείου Παιδείας.

Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν. Θυμίζουμε:

Για αυτονομία του σχολείου μίλησε το πόρισμα του διαλόγου που οργάνωσε η κυβέρνηση. Αυτονομία του σχολείου ζήτησε και η ΝΔ.

Για αξιολόγηση του σχολείου, προφανώς στα μέτρα και τα σταθμά της αγοράς και όχι των αναγκών της λαϊκής οικογένειας, έκανε λόγο το πόρισμά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο ακριβώς ζητά και η ΝΔ.

Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και η ΝΔ.

Μήπως το εκπαιδευτικό κουπόνι, που κυριολεκτικά τινάζει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία στον αέρα και όπου εφαρμόστηκε οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες, είναι αποκλειστικά πρόταση του ΣΕΒ και της ΝΔ; Όχι φυσικά. Το υλοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με την προσχολική αγωγή και τα voucher στους παιδικούς σταθμούς.

Τι διαφορετικό ζει ο γονιός, ο εκπαιδευτικός και ο μαθητής επί ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή;

Μήπως έχει σταματήσει η μόρφωση να είναι εμπόρευμα, να καθορίζεται η πρόσβαση σε αυτήν ανάλογη με την τσέπη της οικογένειας;

Μήπως έχουν επιλυθεί τα χρόνια συσσωρεμένα προβλήματα που αφορούν στη σχολική καθημερινότητα;

Από εκείνα που είναι τα πιο στοιχειώδη όπως καθαριότητα, αντισεισμική προστασία, συντήρηση, πυρασφάλεια, κ.ο.κ., μέχρι άλλα που κακώς εννοούνται σαν το «κάτι παραπάνω» ενώ είναι τα αναγκαία για μια ουσιαστική μορφωτική διαδικασία, όπως οι κατάλληλοι χώροι για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες;

Θα σταματήσουμε να ακούμε ότι οι μαθητές δεν μπορούν να εκφραστούν καλά, να κατανοήσουν πιο σύνθετες έννοιες;

Θα πάψει επιτέλους το γεγονός να διδάσκεται η Γλώσσα μέσα από συνταγές μαγειρικής και προσκλήσεις για πάρτυ;

Γιατί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται σχεδόν τέσσερα χρόνια στην κυβέρνηση, δεν έχει αλλάξει τα σχολικά βιβλία, παρά μόνο δυο-τρία; Γιατί προφανώς συμφωνεί με την ιδεολογική προπαγάνδα που γίνεται σε αυτά. Συμφωνεί με τη λογική της διαθεματικής σούπας που έχουν αυτά τα σχολικά βιβλία, που μπήκαν στα σχολεία επί ΝΔ, τα κράτησε το ΠΑΣΟΚ και τα διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι ότι δεν πρόλαβε. Εδώ ολόκληρη συμφωνία Πρεσπών έφερε σε πέρας.

Σας καλούμε να κρίνετε μέσα και από την καθημερινή πείρα που έχετε ότι τα λίγα ψίχουλα που μπορεί να δίνει παραπάνω η κυβέρνηση για τα σχολεία, δεν είναι καν μια από τα ίδια, αλλά εκ του αποτελέσματος χειροτερεύουν την κατάσταση. Το βλέπουμε αυτό, στις συνεχόμενες ειδήσεις για ταβάνια που πέφτουν, για σχολεία που πλημμυρίζουν. Και όχι μακριά από μας. Σοβάδες έπεσαν πρόσφατα στο 1ο γυμνάσιο.

Κυριολεκτικά τα ζητήματα των σχολικών υποδομών έρχονται στην επικαιρότητα ολοένα και πιο συχνά και αυτό δεν είναι μια ατυχία, αλλά συνέπεια της χρόνιας υποχρηματοδότησης που κάποια στιγμή "φτάνει ο κόμπος στο χτένι".

Σύντροφοι και φίλοι,

Θα ρωτήσει κάποιος: Πώς σχετίζονται αυτά με το ρόλο της Τοπικής Διοίκησης; Σχετίζονται.

Κομβικό σημείο των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση, είναι η "αποκέντρωση - αυτονομία", με τη μεταφορά αρμοδιοτήτων από την κεντρική διοίκηση και το κράτος στις περιφέρειες και τους δήμους.

Αυτό σημαίνει πρακτικά 2 πράγματα:

Πρώτον ότι το κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να χρηματοδοτεί όλες τις ανάγκες της εκπαίδευσης. Και τι κάνει; Μεταφέρει σιγά σιγά αρμοδιότητες στους δήμους προκειμένου να εξοικονομεί πόρους για άλλους σκοπούς, κυρίως για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων. Ποιες αρμοδιότητες έχουνε περάσει αυτή τη στιγμή στους δήμους; Η λειτουργία και η συντήρηση των σχολείων και των νηπιαγωγείων, οι παιδικοί σταθμοί. Με δεδομένη την τεράστια υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης από το κράτος (που έχει φτάσει στο -60% την τελευταία δεκαετία) αλλά και την δραστική μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τους δήμους, το έγκλημα έχει προδιαγραφτεί: Τεράστια προβλήματα στη λειτουργία και τη συντήρηση, μεγαλύτερο χαράτσωμα των δημοτών για να βρίσκονται οι πόροι από το δήμο και ακόμη χειρότερα: Άνοιγμα του δρόμου για άλλες πηγές χρηματοδότησης, για ιδιωτικοποίηση δηλαδή.

Με αυτή την πολιτική συμφωνεί η διοίκηση Ζενέτου. Την υλοποιεί κατά γράμμα χωρίς καμιά εναντίωση, χωρίς καμιά διεκδίκηση αύξησης της κρατικής χρηματοδότησης. Κι όχι μόνο αυτό. Ακόμη κι εκείνο το πλεόνασμα εκατομμυρίων ευρώ που έχει ο δήμος Ιλίου, πλεόνασμα που έχει προκύψει από το σκληρό χαράτσωμα των δημοτών, δεν το αξιοποιεί για να καλύψει επείγουσες ανάγκες των σχολείων, το καμαρώνει δήθεν για μια ώρα ανάγκης όπως λέει.

Και ως αποτέλεσμα έχουμε τα τεράστια προβλήματα σε δεκάδες σχολεία στο δήμο μας. Προβλήματα στη θέρμανση είτε λόγω ανεπαρκούς πετρελαίου, είτε λόγω παλιού και ασυντήρητου καυστήρα, είτε είτε είτε ...(9ο δημοτικό, Νεστόριο, 16ο, 3ο ). Στο 9ο δημοτικό με ευθύνη του δήμου άφησαν μικρά παιδιά και εκπαιδευτικούς όλο τον φετινό βαρύ χειμώνα χωρίς καθόλου θέρμανση. Και ο αγώνας των γονιών, των εκπαιδευτικών ήταν αυτός που οδήγησε στο να λυθεί το πρόβλημα.

Με αυτή την πολιτική συμφωνούν και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους συνδυασμούς στο δήμο μας. Ο συνδυασμός της ΝΔ του κ. Κακούρη, του ΣΥΡΙΖΑ με τον κ. Κάβουρα. Είναι φυσιολογικό βέβαια αφού τα κόμματα που στους στηρίζουν έχουν προωθήσει αυτή την πολιτική.

Την ίδια ώρα ο δήμαρχος δηλώνει αναρμόδιος για τα πάντα. Αναρμόδιος για το ότι δεν έχουν ελεγχτεί αντισεισμικά τα σχολεία που μάλιστα στο Ίλιον τα περισσότερα είναι παλιά κτίρια, αναρμόδιος για την έλλειψη μέτρων και πιστοποιητικών πυρασφάλειας (όπως στο 4ο δημοτικό, στο μουσικό σχολείο και αλλού), αναρμόδιος για όλα. Η ευθύνη περιπλανιέται κάπου μεταξύ κράτους, περιφέρειας, ΚΤΥΠ, δήμου κλπ. Έτσι όμως γίνεται πάντα. Για τα φλέγοντα λαϊκά προβλήματα, επειδή όλοι αυτοί δεν θέλουν να ζυμώσουν, 10 μέρες κοσκινίζουν!

Εμείς όμως δεν δηλώνουμε αναρμόδιοι για τίποτα. Κανένα λαϊκό πρόβλημα δεν είναι έξω από τις προτεραιότητές μας. Μια δημοτική αρχή της λαϊκής συσπείρωσης θα είναι μπροστάρης στον αγώνα για όλα αυτά τα ζητήματα όπως έγινε στην Πάτρα και στους υπόλοιπους δήμους που στην δημοτική αρχή βρέθηκε η Λαϊκή Συσπείρωση.

Η λεγόμενη αυτονομία του σχολείου σημαίνει ακόμα και ένα δεύτερο πράγμα: Ότι το κράτος απαλλάσσεται από την υποχρέωση να παρέχει ισότιμα την εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά, να χρηματοδοτεί με τον ίδιο τρόπο όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με αποτέλεσμα να βαθαίνει ακόμα παραπέρα η ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων καθώς η δυνατότητα λειτουργίας, εξαρτάται είτε από το "πορτοφόλι" της λαϊκής οικογένειας, είτε από την εξεύρεση χορηγών.

Ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα είναι η μεγάλη πίττα της ανέγερσης νέων σχολικών κτιρίων που πλέον, ως επί το πλείστον γίνεται στο πλαίσιο των συμπράξεων μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων με την ανώνυμη πια εταιρεία ΚΤΥΠ ΑΕ. Στις αρχές υπογραφής αυτών των συμβάσεων αναφέρεται ρητά ότι " το κράτος κεντρικά αλλά και οι φορείς της αυτοδιοίκησης, οφείλουν να ανταποκριθούν στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες και απαιτήσεις των πολιτών για σύγχρονες ποιοτικές υποδομές και υπηρεσίες. Η χρήση ιδιωτικών κεφαλαίων συμπληρωματικών προς τα διαθέσιμα δημόσια μπορεί να συμβάλει στην ταχύτερη υλοποίηση των υποδομών και των υπηρεσιών αυτών."

Τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους και τη λαϊκή οικογένεια; Το δημόσιο, για ορισμένα χρόνια, κατά κανόνα πέραν των 20, πληρώνει υπέρογκα ενοίκια στο μονοπωλιακό όμιλο για την χρήση του ως σχολείο, σε περίπτωση φθοράς προβλέπεται η ίδια η εταιρεία να απαιτήσει αποζημίωση από το Δημόσιο, κοστολογώντας, η ίδια η εταιρεία, το ύψος του ποσού για την αποκατάστασή του ενώ οι πάγιοι λογαριασμοί, το πετρέλαιο πληρώνονται από την σχολική επιτροπή. Πέρα από το άμεσο οικονομικό όφελος, η εταιρεία έχει λόγο σε ότι αφορά όλη τη λειτουργία του σχολείου, δηλαδή, για να κρεμάσεις έναν χάρτη στον τοίχο πρέπει να πάρεις άδεια από την ίδια την εταιρεία. Επιπλέον, προβλέπονται κάμερες και συχνές περιπολίες και η εταιρεία "λειτουργεί σαν μεσολαβητής με την αστυνομία σε θέματα ασφάλειας.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι.

Την κατάσταση δεν την περιγράφουμε για να μιζεριάσουμε. Η ίδια η πείρα δείχνει ότι μπορούμε να βάζουμε εμπόδια, να μετράμε μικρές νίκες, να καθυστερούμε. Αρκεί φυσικά να έχουμε ξεκάθαρο ότι η διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών δεν είναι ζήτημα διαπραγμάτευσης αλλά πάλης.

Ο αγώνας μας έχει αποτελέσματα. Ακόμα κι όταν υλοποιούνται αντιδραστικά μέτρα, αυτά δεν έχουν νομιμοποιηθεί στη συνείδηση μιας μεγάλης μάζας εργαζόμενων. Και αυτό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα στη συνείδηση αλλά είναι μια σοβαρή παρακαταθήκη για τις επόμενες μάχες που θα έρθουν και είναι σίγουρο ότι θα έρθουν.

Και σε αυτή την υπόθεση, μπορούμε να πούμε ότι είναι σημαντική η συμβολή του ΚΚΕ.

Αλήθεια; Ποιά πολιτική δύναμη παλεύει μέσα κι έξω από τη βουλή, μέσα κι έξω από το δημοτικό, το περιφερειακό συμβούλιο για τα άμεσα αιτήματα των εκπαιδευτικών, των μαθητών, των γονιών;

Ποιο πολιτικό κόμμα κάνει ερωτήσεις στη βουλή, πέρα από τις γενικές ακόμα και για εξειδικευμένα ζητήματα, όπως η τσάντα του μαθητή στο Δημοτικό, το ζήτημα των όρων και των προϋποθέσεων των σχολικών γευμάτων και του ρόλου των εκπαιδευτικών σε αυτά.

Ποιο πολιτικό κόμμα θέτει τα αιτήματα των αναπληρωτών, των ιδιαίτερων προβλημάτων των γυναικών συμβασιούχων εκπαιδευτικών που δεν μπορούν να αρρωστήσουν καλά-καλά.

Οι εκλεγμένοι με τη Λαϊκή Συσπείρωση στους δήμους και τις περιφέρειες ήταν αυτοί που απαίτησαν το δημόσιο, δωρεάν χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος ως υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα των μαθητών.

Που αποκάλυψαν τις βαθύτερες στοχεύσεις και αντιπάλεψαν κάθε προσπάθεια μεταφοράς αρμοδιοτήτων από το κεντρικό κράτος προς την τοπική και περιφερειακή διοίκηση, αποτελώντας όχημα για την παραπέρα εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Που απαίτησαν τη γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την κάλυψη όλων των αναγκών.

Οι εκλεγμένοι με τη Λαϊκή Συσπείρωση υπερασπίστηκαν το αυτονόητο δικαίωμα των παιδιών προσχολικής ηλικίας να βρουν μια θέση σε παιδικό σταθμό, με μόνιμο προσωπικό χωρίς επιβάρυνση. Στάθηκαν απέναντι στις αξιώσεις της ΚΕΔΕ να πάρουν οι δήμοι στην ευθύνη τους τα νηπιαγωγεία υπολογίζοντάς τα ως πηγή έσοδου αλλά και απέναντι στην έωλη θεσμοθέτηση της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Έβαλαν στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες αυτών των παιδιών για φοίτηση σε δομές δημόσιες και δωρεάν όλων των παιδιών αυτής της ηλικίας, ως σύγχρονη ανάγκη και δικαίωμα αυτών των παιδιών.

Εμείς για αυτό μπορούμε να δεσμευτούμε. Ότι θα κάνουμε τα πάντα για να δυναμώσει ο αγώνας για την ικανοποίηση των αναγκών των πολλών, για να δυναμώσει η πάλη για ένα διαφορετικό σχολείο.

Ένα σχολείο για όλα τα παιδιά που όλα θα μαθαίνουν τα ίδια γράμματα. Τι θα πει... κάθε σχολείο ή δήμος καθορίζει το περιεχόμενο ανάλογα με τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας; Τι θα πει ο σύλλογος διδασκόντων καθορίζει μαζί με τους γονείς το περιεχόμενο και τα μαθήματα; Είναι σα να λένε... «Όποιος μπορεί ας προχωρήσει»!

Ο λαός έχει ανάγκη ένα σχολείο που τα παιδιά θα παίρνουν τη γενική μόρφωση, θα μαθαίνουν τα βασικά για την κάθε επιστήμη και την εξέλιξη της κοινωνίας. Από αυτή την άποψη είναι επιζήμιο ένα σχολείο που θα δίνει λίγη γενική μόρφωση και πολλές ασύνδετες πληροφορίες και δεξιότητες. Γι' αυτό και μιλάμε για ενιαίο πρόγραμμα και περιεχόμενο στο σχολείο. Αυτή ακριβώς είναι η βάση για να αναπτυχθούν οι κλίσεις, τα ενδιαφέροντα.

Γιατί οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντα αναπτύσσονται στο βαθμό που ενισχύεται η γενική επαφή με τον ανθρώπινο πνευματικό πλούτο και όχι παίρνοντας κομμάτια από δω κι από εκεί.

Το σχολείο για το οποίο παλεύουμε δεν εξορίζει την φυσική και την αισθητική αγωγή, σαν δευτερεύοντα μαθήματα, αποκλειστικά για εκτόνωση. Δουλεύει μαζί με τη νόηση και το συναίσθημα. Ξεμπερδεύει μια και καλή με απόψεις όπως:

«Γιατί να κάνεις χορό αν δεν πρόκειται να γίνεις χορευτής; Γιατί να ασχοληθείς με τις τέχνες αφού δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλλιτέχνης, γιατί να γυμναστείς αφού δεν έχει ταλέντο ή δεν θα προχωρήσεις σε πρωταθλητισμό;»

Ο λαός έχει ανάγκη ένα σχολείο που η λειτουργία του θα είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Τι θα πει τα σχολεία στους δήμους; Μήπως όταν πέρασαν τους παιδικούς σταθμούς στους δήμους είδαμε χαΐρι; Πληρώνουμε υπέρογκα τροφεία, οι εργαζόμενοι «σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι», οι παιδικοί σταθμοί κλείνουν λόγω των οικονομικών δυσκολιών των δήμων.

Το σχολείο αυτό είναι αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν. Καμία πολιτική δύναμη δεν το λέει αυτό, δεν μιλάνε για κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην παιδεία, την θέλουνε εμπόρευμα γιατί είναι ταγμένοι στο κυνηγητό του κέρδους.

Και στο ερώτημα που καλοπροαίρετα μπορεί κάποιος να θέσει: καλά είναι δυνατόν στη σημερινή Ελλάδα να μιλάτε για σύγχρονες υποδομές, δημόσιες και δωρεάν για όλα τα παιδιά, όταν δεν υπάρχει ευρώ για φωτοτυπικό χαρτί, θα σας απαντήσω ως εξής:

Δείτε τα υπερσύγχρονα ιδιωτικά σχολεία με γήπεδα, πισίνες, χώρους δημιουργίας, εργαστήρια, κ.α. Σκεφθείτε ότι όλα αυτά είναι πλούτος που έχει παραχθεί από τους εργαζόμενους, πλούτος που καρπώνονται οι λίγοι οι οποίοι επενδύουν στην παιδεία για να βγάλουν κέρδη. Ο πλούτος δηλαδή που παράγει η ανθρωπότητα το έχει κάνει ήδη πραγματικότητα το καλό σχολείο. Το ποιος έχει πρόσβαση σε αυτό και ποιος κερδίζει από αυτό είναι ζήτημα πολιτικής εξουσίας.

Δεν αποτελεί δευτερεύον ούτε τεχνικό ζήτημα, το θέμα των υποδομών του σχολείου. Τέτοιων που θα μπορούν να ικανοποιούν διευρυμένα τις σύνθετες ανάγκες των νέων.

Δείτε σήμερα τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας:

Βιβλιοθήκη έχουν το 44% των Δημοτικών, 56% των Γυμνασίων, 50% των Λυκείων, το 37% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ. Γυμναστήριο έχουν το 19% των Δημοτικών, 42% των Γυμνασίων, 42% των Λυκείων, 17% των ΕΠΑΛ και των ΕΠΑΣ. Μόνο το 16% των Δημοτικών Σχολείων έχουν εργαστήρια φυσικών επιστημών, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να προσεγγίζουν τη γνώση μέσω πειραμάτων, αλλά μόνο στα χαρτιά. Και προσέξτε. Μόνο τα μισά ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ έχουν εργαστήρια φυσικών επιστημών, σε έναν χώρο που είναι πιο προσανατολισμένος στην πρακτική...

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι επερχόμενες εκλογές, μπορούν να αποτελέσουν ένα βήμα για να εκφράσουν οι εργαζόμενοι την εναντίωση τους απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Ενισχύοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Συσπείρωσης στους δήμους και την περιφέρεια. Για να δυναμώσει η φωνή του λαού και να γίνει πιο αποτελεσματικός ο αγώνας απέναντι στις αστικές στοχεύσεις βάζοντας στο επίκεντρο της πάλης και της διεκδίκησης τις διαρκώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες όπως αυτές προκύπτουν από την ίδια την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας.